«قيل لرضا عليه الصلاة و السّلام: كيف أصبحت فقال عليه السّلام:أَصْبَحْتُ بِأَجَلٍ مَنْقُوصٍ وَ عَمَلٍ مَحْفُوظٍ وَ الْمَوْتُ فِي رِقَابِنَا وَ النَّارُ مِنْ وَرَائِنَا وَ لا نَدْرِي مَا يُفْعَلُ بِنَا».[1]
اگر در زندگی از کلمات اهل بیت استفاده شود ممکن است سرنوشت انسان با یک روایت عوض شود چون بشر دچار غفلت همیشگی است و منشأ گناه، غفلت است و فراموش می‌کنیم که هستیم از کجا آمده‌ایم و به کجا می‌رویم و خیال می‌کنیم همیشه در اینجا هستیم. «وَ لا تَكُونُوا كَالَّذينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ»[2]«مثل کسانی نباشیم که خدا را فراموش کردند و دچار بحران هویت و خود فراموشی شدهاند.»
معصومی که تردیدی در کارهای او نیست چون در مقابل خدا هستند اینگونه صحبت می‌کنند حضرت امیر(ع) در دعای کمیل چگونه معترف است «حسنات الابرار سیئات المقربین» وقتی آنها اینگونه احساس مسئولیت می‌کنند، تکلیف ما مشخص است. هنر مردان الهی این است که در حالی که بین مردم هستند گناه نمی‌کنند. پیامبران و ائمه معصومین علیهم السلام ما در میان مردم بودند و با مردم ارتباط داشتند.
به امام رضا علیه السلام گفته شد:چگونه صبح کردید؟ حضرت (ع) فرمودند: «بگونهای که می‌دانم عمرم روز به روز کم ومی‌شود و عملی که نوشته می‌شود و مرگ هم در پی ما است و آتش هم به دنبال ما است و نمی‌دانیم که فردای قیامت با ما چگونه رفتار می‌شود.» البته در روایت وارد شده که صدقات باعت طولانی شدن عمر است ولی به روال معمول عمرمان در حال گذر است. فرصتی است برای طلاب که عمرشان را به بطالت نگذرانند و به آنچه یاد گرفتند عمل کنند. در روایت هم اگر کسی بگوید من عالمی را دوست دارم خدا به وی رحمت میکند و راههای تفضّل بسیار است نمی‌شود انسان بگوید حالا برویم ببینیم چه می‌شود مگر می‌شود مسافری به سفر برود و بدون هیچگونه آمادگی!