سود و زیان، در بازار دنیا 95/01/25

قال مولانا و مقتدانا الامام الهادی (ع): «الدُّنْيَا سُوقٌ رَبِحَ فِيهَا قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُونَ»[1].

وجود مقدس امام هادی (ع) فرموده است که دنیا مانند بازاری است که عده‎ای در آن سود می‎کنند و عده‎ای دیگر متحمل زیان می‎شوند. تعبیر دیگری که از کلام امام هادی (ع) قابل است این است که همان‎گونه که بازار محل سکونت دائمی نمی‎باشد بلکه محل داد و ستد است، دنیا نیز مانند بازار محل سکونت نیست و نباید به آن دل بست.

رابطه دنیا و انسان مانند رابطه بازار و تاجر است؛ اگر یک تاجر با اصول تجارت و سرمایه‎گذاری آشنا باشد، از تجارت خود سود می‎برد اما اگر نسبت به اصول تجارت آگاهی کافی نداشته باشد، قطعاً متحمل زیان و ضرر خواهد شد. این رابطه نسبت به دنیا و انسان نیز برقرار است، همه انسان‎ها در دنیا در حال تجارت و کسب و کار می‎باشند اما برخی از افراد، از این تجارت سود می‎برند و برخی دیگر دچار زیان می‎شوند؛ به تعبیر روشن‎تر هنگامی که انسان در دنیا کار خیری را انجام می‎دهد، سود بسیاری را به دست می‎آورد اما اگر در انجام این کار خیر کوتاهی کند یا اینکه عمل بدی را مرتکب شود، در حقیقت زیان کرده است بنابراین، اگر اقدامات ما در جهت بایدها و نبایدهای خداوند باشد، سود سرشاری را به دست خواهیم آورد ولی در غیر این صورت زیان خواهیم کرد.

عده‎ای که در دنیا سود بسیاری به دست می‎آورند، هنگام مرگ هیچ نگرانی و اضطرابی ندارند و حتی برای مرگ لحظه شماری می‎کنند. در حالات مرحوم آیت الله سید احمد خوانساری (ره) آمده است که ایشان تنها داخل اتاق بودند ولی با شخصی سخن می‎گفتند. یکی از نزدیکان ایشان می‎گوید از کار ایشان تعجب کردم لذا داخل اتاق شدم و از ایشان سؤال کردم که با چه کسی سخن می‎گویید؟ ایشان در پاسخ گفت که هنگامی که در اتاق نشسته بودم، شخصی نزد من آمدم، گفتم که تو کیستی که به دیدن من آمده‎ای؟ گفت من ملک الموت می‎باشم، عرض کردم که آمده‎ای روح مرا قبض کنی؟ فرمود که امروز برای عیادت شما آمده‎ام ولی چند روز آینده برای قبض روح شما خواهم آمد.

بنابراین، سعی ما باید بر این باشد که به بایدها و نبایدهای الهی عمل کنیم و علم به بایدها و نبایدها خداوند متعال کافی نیست بلکه آنچه مهم است عمل به این بایدها و نبایدهاست و الا همه نسبت به بایدها و نبایدها آگاهی کامل دارند اما مشکل این است که غالباً در عمل به آنها سستی می‎ورزند.

بزرگترین عیب از نگاه امام جواد (ع)

وجود مقس امام جواد (ع) فرموده است: «أَكْبَرُ الْعَيْبِ أَنْ تَعِيبَ مَا فِيكَ مِثْلُهُ»[2]؛ بزرگترین عیب این است که انسان، دیگران را به خاطر صفاتی که دارند، سرزنش کند در حالی که همان صفات در باطن خودش وجود دارد.

کلام امام جواد (ع) مورد ابتلای بیشتر افراد جامعه است، متأسفانه هنگامی که دو نفر با یکدیگر مشغول صحبت می‎شوند، گاهی موضوع کلام آنان شخص دیگری است که راجع به عیوب آن شخص صحبت می‎کنند لذا در فردای قیامت، بیشترِ سؤال و جواب‎ها و مؤاخذه‎ها از افراد، در رابطه با همین مسأله خواهد بود.



[1]. علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج75، باب 28، ص366.

[2]. شیخ حرعاملی، وسائل الشیعة، ج15، کتاب الجهاد، ابواب جهاد النفس و ما یناسبه، باب 36، ص291، ح8.

Please publish modules in offcanvas position.