مدیر حوزههای علمیه سراسر کشور با در درس تفسیرشان با اشاره به راه سعادت و خوشبختی فرمودند: از امام زین العابدین(ع) روایت شده که سه چیز مایه نجات مومن است و اگر انسان مومن این سه چیز را رعایت کند سعادت و خوشبختی آن تضمین میشود؛ اولین مورد این است که زبانش را از بد گویی به مردم باز دارد. مومن باید از غیبت کردن دیگران پرهیز کند، باید آنقدر مشغول عیوب و مشکلات خود باشیم که نوبت دیگران نرسد.
حضرت آیت الله سید هاشم حسینی بوشهری «دامت برکاته» در ادامه عنوان کردند: دومین مسئلهای که امام سجاد(ع) نسبت به آن تأکید دارند؛ پرداختن به اموری است که برای دنیا و آخرت انسان سودمند باشد، انسان باید محاسبه کند کاری که میکند تنها نفع دنیوی دارد یا به درد آخرت هم میخورد. انسان باید کارهایی را انجام دهد که دنیا و آخرت او را تأمین کند باید توجه داشت که فعالیتهای انسان به دنیای او کمک میکند یا آخرتش، برای انجام امور باید ارزیابی کرد، با حساب و کتاب وارد شد، نه این که اول وارد کاری بشویم و بعد به این فکر کنیم که این کار برای چی خوب است، کارها باید دنیا و آخرت انسان را تأمین کنند.
درباره پرهیز از مستی ثروت و قدرت و علم با اشاره به روایتی از حضرت امیرالمومنین(ع) فرمودند: چند آسیب هست که متوجه انسان می شود و برای انسان عاقل سزاوار است که از آنها پرهیز کند؛ مستی مال یکی از این آسیبهاست، انسان اگر به مال و ثروتی دست یافت باید مراقب باشد مست مال و ثروتش نشود.
مستی قدرت آسیب دیگری است که انسان را دچار فخر فروشی و بدمستی می کند، باید همواره از خداوند متعال بخواهیم یا به ما قدرت ندهد یا اگر داد ما نگذارد ما مست و متکبر شویم.
مستی علم و مستی مدح و ثنا هم داریم، برخی از مدح و ستایش دیگران خوششان می آید و لذت میبرند، این لذت هم مستی است، مستی جوانی هم داریم، اما امیرالمؤمنین(ع) میفرماید :"برای هر کدام از این موارد بوهای زشت و ناپسندی است که عقل را زایل و شخصیت و وقار انسان را از بین می برد و او را خار میکند.
آخرین مطلبی که حضرت علی بن الحسین(ع) برای سعادت و خوشبختی انسان به آن اشاره دارند، ارتباط با خداوند متعال است؛ ما هرچه که تلاش کنیم در زندگی کارهای خوب انجام دهیم آخرش غفلت داریم، از همین رو امام زین العابدین(ع) نسخه ارتباط با خدا، اشک ریختن از خوف خدا و خلوت کردن و در میان گذاشتن مسائل با خدا را تجویز می کنند حداقل برای گناهانی که در طول روز انجام دادهایم شب یک سری به در خانه خدا بزنیم، اشک بریزیم، این گناهانی که انجام دادهایم را به یاد بیاوریم و اشکمان جاری شود از خوف و خشیت خداوند متعال و از او بخواهیم که خودش به عنوان پناهنده و پناهگاه ما را حفظ کند.اگر برای گناهانمان استغفار نکنیم و متضرعانه در خانه خدا اشک نریزیم، ممکن است فاسد شویم و از بین برویم، اظهار ناتوانی و عجز در خانه خدا موجب می شود پروردگار جهان ما را ببخشد یا حداقل نگاهی به ما کند.