قَالَ الامام الصادق (ع):‏ «وَ اعْلَمْ أَنَّهُ لَا وَرَعَ أَنْفَعُ مِنْ تَجَنُّبِ مَحَارِمِ اللَّهِ وَ الْكَفِّ عَنْ أَذَى الْمُؤْمِنِينَ وَ اغْتِيَابِهِمْ‏ وَ لَا عَيْشَ أَهْنَأُ مِنْ حُسْنِ الْخُلُقِ»[1].

امام صادق (ع) در روایت مذکور، فرموده است که بدان که هیچ ورع و پرهیزگاری‎ای مفیدتر و سودمندتر از این نیست که از محارم الهی پرهیز شود و از اذیت کردن مؤمنین و غیبت کردن آنها خودداری شود و هیچ زندگی‎ای دلپذیرتر از حسن خلق نیست.

امام صادق (ع) در روایت مذکور، به نشانه‎های ورع و پرهیزگاری اشاره کرده است و فرموده است:

«لَا وَرَعَ أَنْفَعُ مِنْ تَجَنُّبِ مَحَارِمِ اللَّهِ»؛

یکی از نشانه‎های وَرع و پرهیزگاری، پرهیز از محارم الهی است. حقیقت این است که بخش زیادی از زندگی را مواجه شدن با صحنه‎هایی تشکیل می‎دهد که اینها خط قرمزهایی است که خداوند متعال کشیده است و انسان نباید از این خطوط قرمز عبور کند. همان‎گونه که خطوط قرمزی برای انقلاب و نظام اسلامی تعریف شده است که نباید از آنها تجاوز شود، محرمات الهی نیز خطوط قرمز خداوند متعال می‎باشند که عبور از آنها، نتیجه‎ای جز هلاکت و نابودی در پی نخواهد داشت. محارم الهی خیلی زیاد است؛ مثلاً همین نشست و برخاست و صحبت‎ها، می‎تواند هم وِجهه حرام پیدا کند و هم وِجهه الهی داشته باشد لذا باید مواظب اعمال و رفتار و گفتار خود بود و برای این مهم، نخست باید مرزها را شناخت تا از حد و مرزها تجاوز نکرد.

«وَ الْكَفِّ عَنْ أَذَى الْمُؤْمِنِينَ»؛

یکی از نشانه‎های پرهیزگاری، خودداری کردن از اذیت کردن مؤمنان است. گاهی اوقات انسان باعث اذیت مؤمنان می‎شود. اذیت کردن نیز لازم نیست که با چوب و چماق باشد، بلکه گاهی پارک کردن جلوی درب منزل دیگری، سبقت گرفتن بیجا در رانندگی و وسط حرف دیگران پریدن، اذیت مؤمن است و موارد فراوانی از این قبیل وجود دارد که موجبات اذیت مؤمنان را فراهم می‎کند که ممکن است که اصلاً به چشم نیاید و به آنها توجه نشود.

«وَ اغْتِيَابِهِمْ»؛

یکی دیگر از نشانه‎های پرهیزگاری، غیبت نکردن از برادر مؤمن است. مهم این است که انسان در بزنگاه‎ها خدا را در نظر بگیرد و با گفتار خود نسبت به دیگران، موجب اذیت و آزار آنها نشود و با این کار با آبروی دیگران بازی نکند.

«لَا عَيْشَ أَهْنَأُ مِنْ حُسْنِ الْخُلُقِ»؛

هیچ زندگی‎ای گواراتر و دلپذیرتر از حُسن خلق و اخلاق نیکو نیست.