قبل از پرداختن به فضائل باید رزائل را از خود دور کنیم 95/10/02

حضرت آیت الله سید هاشم حسینی بوشهری«دامت برکاته»، طی سخنانی در کلاس درس اخلاق خود با بیان روایتی از امام صادق علیه السلام فرمودند:عن مولانا و مقتدانا الامام الصادق(ع): «مَنْ‏ أَخْرَجَهُ‏ اللَّهُ‏ مِنْ‏ ذُلِ‏ الْمَعْصِيَةِ إِلَى‏ عِزِّ التَّقْوَى‏ أَغْنَاهُ بِلَا مَالٍ، وَ أَعَزَّهُ بِلَا عَشِيرَةٍ، وَ آنَسَهُ بِلَا بَشَر»[1]. و قال رسول الله(ص): «احْفَظِ اللَّهَ‏ يَحْفَظْكَ‏ وَ احْفَظِ اللَّهَ تَجِدْهُ أَمَامَكَ»[2].

ایشان افزودند:یکی از مسائلی که در مسیر طلبگی همه بخصوص ما اهل علم باید روی آن مراقبت کنیم این است که قبل از اینکه به فضائل بپردازیم و آراسته کردن خودمان به فضائل، باید تلاشمان این باشد که رذائل را از صفحه زندگیمان دور کنیم، مثال زدیم اگر کسی مهم نباشد برایش یک بخشی از زندگیش انجام فضائل باشد و بخش دیگر انجام رذائل، در حقیقت به منزله این می‌ماند که آمده در یک آب آلوده و غیرقابل شرب، آب پاک و زلالی ریخته که این زلالی آب پاک هم به خاطر آلودگی آن آب از بین رفته و عملاً از حیث انتفاء افتاده و اینکه در روایات وارد شده که گاهی سیئه، حسنه‌ای را از بین می‌برد معنایش همین است یعنی اگر احیاناً انسان کار خیر انجام بدهد ولی در کنارش سیئه‌ای انجام بدهد به جای اینکه ما بهره ببریم از آن کار حسنه، کار حسنه هم به خاطر همسویی و همجواری با کار سیئه آن هم از بین خواهد رفت، این نکته‌ای بود که گفتم خیلی باید مراقبت کنیم، هرچه می‌خواهیم و می‌توانیم اگر رسوبات و رذائلی در وجودمان هست آنها را محو کنیم و لذا بزرگان ما قبل از اینکه به نوافل و مستحبات دستور بدهند به دو چیز همیشه، تأکید می‎کرند. و آن هم انجام واجبات و ترک محرمات است؛ این شاه کلید یک طلبه است و یک فرد اگر در این مرحله خوب پیشرفت کند، آن موقع می‌گویند به این مسئله انجام مستحبات را اضافه کنید، ترک مکروهات و هکذا تا اینکه این کامل بشود، این روایتی هم که امروز می‌خوانم و مثل این روایت محضر شریفتان عرض می‌کنم در همین راستاست، که وجود مقدس امام صادق(ع) روی بیرون رفتن از ذلت و خواری گناه صحبت می‌کند که حالاتمان باید این باشد که خودمان را از این باتلاق به وجود آمده به عنوان گناه بیرون بکشیم، لذا می‌گوید: « مَنْ‏ أَخْرَجَهُ‏ اللَّهُ‏ مِنْ‏ ذُلِ‏ الْمَعْصِيَةِ إِلَى‏ عِزِّ التَّقْوَى‏» اگر کسی این توفیق الهی شامل حالش شد که خدای متعال دست او را گرفت، «اخرجه الله» خدا او را بیرون آورد، « مِنْ‏ ذُلِ‏ الْمَعْصِيَةِ » از ذلت و خواری و گناه به عز تقوی یعنی آدمی که غرق شده نزدیک است از بین برود ولی خدای متعال اگر بخواهیم تشویق کنیم مثل کسی است که غریق نجات است، چطور کسی که در دریا و رودخانه غرق شده امیدش را به کلی از دست داده، اصلاً کسی هست بگیرد و ما را نجات بدهد، یک مرتبه خدای متعال یک کسی به عنوان غریق نجات می‌رساند و دست او را می‌گیرد و او را با خودش به ساحل میرساند، اصلاً احساس می‌کند یک زندگی و دنیای جدید خدای متعال به او عنایت کرده، اگر کسی این چنین توفیقی از ناحیه خدای متعال، اخرجه الله هم لازم نیست که خود خدا بگوید مباشرتاً دست کسی را می‌گیرد، اسباب و وسایل، به یک عالمی می‌گوید، نصیحتی کن، جمله‌ای بگو، دل او را به دست بیاور



[1]. الأمالي (للطوسي)، النص، ص202.

[2]. من لا يحضره الفقيه، ج‏4، ص412.

نوشتن دیدگاه


تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید

Please publish modules in offcanvas position.