آيت‌الله حسيني بوشهري گفت: پيام‌هاي امام (ره) و تلاش و همت انديشمنداني مثل شهيد مفتح، مطهري، بهشتي، باهنر و البته روشنفکران دانشگاهي زمينه ساز وحدت حوزه و دانشگاه شد.
آيت الله سيدهاشم حسيني بوشهري شنبه شب در پنجمين همايش تجليل از پژوهشگران برتر دانشگاه باقرالعلوم(ع) و موسسه آموزش امام رضا (ع) که در سالن اجتماعات دانشگاه باقرالعلوم(ع) برگزار شد تشريح سير تاريخي وحدت حوزه و دانشگاه پرداخت و ابراز داشت: بعد از اينکه دانشگاه به عنوان يک مرکز آموزشي و علمي از دنياي غرب وارد جامعه ما شد، شاهد اين هستيم که اصطلاحي به عنوان دانشگاه در فضاي جامعه ما مطرح شد.
وي يادآور شد: قبل از مطرح شدن دانشگاه به عنوان يک مرکز علمي و آموزشي، ما در ارتباط با مراکز آموزشي و علمي تعبيراتي نظير مدرسه، نظاميه و... داشتيم و تعبيري به عنوان دانشگاه وجود نداشت.
امام جمعه قم خاطرنشان کرد: تمام رشته‌هاي علمي در اين مراکز به دانش‌پژوهانشان آموزش داده مي‌شد و علوم مختلفي مثل فقه، اصول، تفسير، فقه، رياضي، نجوم و ... در اين مراکز قبل از جدا شدن دانشگاه تدريس مي‌شد.
وي با اشاره به روايتي از امام صادق(ع) مبني بر فراگيري علوم مختلف گفت: اسلام محدوديتي براي فراگيري قائل نيست اما بنابر تعبير امام صادق علمي از ناحيه خداوند سودمند است که به کار بسته شود، زيرا دانايان و عالمان به عمل کردن اهتمام مي‌ورزند و نادانان به روايت بسنده مي‌کنند.
حسيني‌بوشهري تصريح کرد: وقتي اين نگاه ژرف پيشوايان ما در جامعه اسلامي گسترش پيدا کرد شوق، ذوق و علاقه نسبت به فراگيري علوم بيشتر شد و بنابر اين در تاريخ علوم رياضي‌دانان، متفکران، اديبان، اخترشناسان، محدثان، اخترشناسان، شاعران، فيزيک‌دانان، پزشکان و شيمي‌دانان بسياري از از اين مدرسه بيرون آمدند، مدرسه‌اي که به ظاهر نه به رنگ دانشگاه و نه به رنگ حوزه مصطلح ما بود.
وي افزود: دانشمندان بزرگي مثل فارابي، ابن سينا، ابوريحان، خواجه نصير، شيخ صدوق و صدها چهره شاخص حوزوي، دانشمند و متفکر به جامعه تحويل داده شد.
عضو شوراي عالي حوزه علميه قم اين مقطع را مقطع نخست در رابطه بين حوزه و دانشگاه دانست و گفت: اين مقطع که در حقيقت مقطع باهم بودن و همراه بودن چيزي است که بعدا به عنوان حوزه و دانشگاه تبديل شد، در اين مقطع در سايه اين با هم بودن، ره‌آورد و دستاوردهاي بزرگي به دست آمد.
وي مقطع دوم را مقطع جدايي ذکر کرد و از آن به عنوان مقطع سودمند تعبير کرد و اظهار داشت: در تاريخ تحولات علوم و چگونگي روابط مراکز علمي با يکديگر شايد عمدتا بتوان گفت در دوران مشروطيت جدايي علوم ديني از علوم جديد آغاز شد.
حسيني‌بوشهري با بيان اينکه در اين مقطع دانشگاه در کشور تاسيس شد، ابراز داشت: تا اينجا نيز نگراني نبود زيرا بالاخره گسترش و تخصص در علوم ايجاب مي‌کرد شاخه‌هاي علوم از هم متمايز شوند و به هر کدام جايگاه خاص خودشان داده شود.
وي افزود: اما بعد از اينکه اين محافل جديد آموزشي و مراکز جديد علمي شکل گرفت در شيوه‌هاي آموزشي بين آنچه به نام حوزه و آنچه به نام محافل جديد مطرح شد نه شباهتي در شيوه‌ها و نه در روش‌هاي کاري به وجود آمد و هر کدام راهي را در پيش گرفتند و قدمي برداشتند بنابر اين در يک برهه به صورت مسلم دانش‌پژوهان اين دو محفل علمي شايد زبان يکديگر را نمي‌دانستند چون روش‌ها، منش‌ها و متد‌ها از يکديگر متفاوت شد.
عضو جامعه مدرسين حوزه علميه قم مقطع سوم را مرحله بازگشت مجدد به سوي وحدت عنوان کرد و ابراز داشت: وحدتي که اين دو مرکز علمي را به سوي هم فراخواند وحدت در هدف شد.
وي دهه 50 را سرآغاز وحدت حوزه و دانشگاه ذکر کرد و گفت: پيام‌هاي امام (ره) و تلاش و همت انديشمنداني مثل شهيد مفتح، مطهري، بهشتي، باهنر و البته روشنفکران دانشگاهي زمينه ساز وحدت حوزه و دانشگاه شد.
آیت الله حسيني‌بوشهري در ادامه با اشاره به بياناتي از بنيانگذار انقلاب اسلامي مبني بر عدم جدايي دانشگاهيان و حوزويان از يکديگر گفت: با پيروزي انقلاب اسلامي در سال 57 گام‌هاي زيادي در زمينه وحدت حوزه و دانشگاه برداشته شد.
وي در بخش ديگري از سخنان خود منشأ جدايي حوزه و دانشگاه را عواملي بيرون از اين دو مرکز علمي و آموزشي دانست.
امام جمعه قم با بيان اينکه نخستين منشا جدايي دين و علم در مغرب زمين بود، خاطرنشان کرد: فضايي که در مغرب زمين به عنوان تز جدايي دين از علم مطرح شده بود در فضاي دانشگاهي تاثير زيادي گذاشت و افتراق دين و علم در مغرب زمين باعث شد که دانشگاه‌ها صرفا بر اساس علوم پديده آمده در اروپا شکل بگيرند بنابر اين رابطه‌اي با حوزه‌ها نمي‌ديدند و ادبيات يکديگر را هم گاهي توجه نمي‌کردند.
وي دومين عاملي که در جدايي حوزه و دانشگاه تاثيرگذار بود را استعمار دانست و بيان داشت: بنابر تعبير امام (ره) نقشه جهانخواران و عمال آنان جداکردن اين دو طبقه متفکر در زمان رژيم طاغوت بود که موفق نيز شدند و کشور را به تباهي کشيدند و اين نقشه بار ديگر در دست اجرا است که با غفلت جزئي ما حوزويان و دانشگاهيان ممکن است روزي مجددا فضاي جامعه رو به تباهي رود.
آیت الله حسيني‌بوشهري سومين عاملي که در جدايي حوزه و دانشگاه موثر بود را استبداد داخلي ذکر کرد و ابراز داشت: امام(ره) روي اين عامل هم خيلي تاکيد مي‌کند آنجا که به رضا خان حمله مي‌کند و در ضمن برشمردن خطاهاي رضاشاه مي‌فرمايد يکي از همه بالاتر بود و آن سلب نفوذ روحانيت بود.
وي خطاي ديگر رضاخان را بدبين کردن توده جوان نسبت به روحانيت دانست و اظهار داشت: خارج از محيط دانشگاه نوع بدبيني نسبت به روحانيت در نسل جوان به وجود آمده بود که تاثير جدي خود را در دانشگاه گذاشت.
دیدگاه‌ها
خوراک‌خوان (آراس‌اس) دیدگاه‌های این محتوا