بسم الله الرحمن الرحیم، الحمدلله رب العالمین، وصلی الله علی سیدنا و نبینا محمد وآله الطاهرین.
امشب دهمین شب از شبهای ماه مبارک رمضان است و مصادف است با شب رحلت بزرگ بانوی جهان اسلام، حضرت خدیجه کبری(س). این مناسبت را خدمت شما روزه‌داران، سحرخیزان و شما پیروان راه اهل بیت(ع) صمیمانه و متواضعانه تسلیت عرض می‌کنم. از امشب نکته‌ای که می‌خواهم خدمت شما بینندگان و شنوندگان عزیز و گرامی عرض کنم پیرامون دعاهای وارده در ماه مبارک رمضان است. مضمون بلند این دعاها موجب می‌شود که ما در این شبهای پر فضیلت ماه مبارک رمضان و در این وقت سحر با زمزمه کردن این دعاها و بهره‌بردن از محتوای بالا و والای این دعاها بتوانیم بهره لازم را از این کلمات نورانی ببریم. یکی از دعاها این است که: «اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي فِيهِ مِنَ الْمُتَوَكِّلِينَ عَلَيْكَ وَ اجْعَلْنِي فِيهِ مِنَ الْفَائِزِينَ لَدَيْكَ وَ اجْعَلْنِي فِيهِ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ إِلَيْكَ بِإِحْسَانِكَ يَا غَايَةَ الطَّالِبِينَ»؛[1] سخن اینگونه آغاز می‌شود، با خدا اینگونه مناجات می‌شود، خدایا در این روز مرا از توکل کنندگان بر خودت و رستگاران نزد خودت و مقربان در پیشگاهت قرار بده. سه خواسته و سه پیام در این دعای نورانی منعکس شده، خواسته اول توکل است، خواسته دوم طلب رستگاری و سعادت است و خواسته سوم عبارت است از تقرب به درگاه الهی. انسان موجودی است که دنبال یک جایگاه و پناهگاه مطمئن می‌گردد. گاهی از اوقات سرگردان و حیران و با یک حالت دستپاچگی این طرف و آن طرف پرسه می‌زند، سراغ همه کس را می‌گیرد، ولیکن پناهگاه مطمئنی پیدا نمی‌کند. تنها فکر و نگاه و ذهن او به یک جا ختم می‌شود و آن ذات کبریایی حق تعالی است، یعنی احساس می‌کند بهترین مأمن و جایگاه و پناهگاه ذات لایزال الهی است که ما از آن در فرهنگ دینی‌مان و آموزه‌های دینی‌مان تعبیر می‌کنیم به توکل، توکل مقام رفیع و مقام بسیار بلندی است که انسان به جای اینکه به این و آن تکیه کند، این و آن را به عنوان پناهگاه خودش قرار بدهد بهترین پناهگاه خدای متعال است، همین حضرت خدیجه کبری(س) که امشب شب رحلت اوست، وقتی که ما به تاریخ زندگی او و تاریخ زندگی پیامبر اکرم(ص) نگاه می‌کنیم می‌بینیم در شرایطی اینها زندگی کردند که شرایط سخت و دشوار، در محاصره اقتصادی مشرکان هستند، در محاصره اقتصادی دشمنان نبی گرامی اسلام(ص) هستند اما اینها با توکل به خدا سه سال در شعب ابی‌طالب زندگی کردند، توکل به انسان این جایگاه و منزلت را می‌دهد که قرآن می‌گوید: «وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُه»؛[2] کسی که به خدا توکل کند خدا کفایت می‌کند زندگی او را، یعنی دغدغه‌ای به دل راه نمی‌دهد. در روایات ما این تعبیر وجود دارد که سوال می‌کنند حقیقت توکل چیست، پاسخ خیلی زیبایی است، پاسخ این است که بدانیم مخلوقات نه ضرری به حال انسان می‌توانند بزنند و نه نفعی به حال انسان می‌توانند داشته باشند، همه عطاها و بخشش‌ها از ناحیه ذات کبریایی حق تعالی است، اگر انسان به این جایگاه رسید و به این موقعیت رسید در مقابل هر تهدیدی، در مقابل هر مشکلی می‌تواند پایداری و استقامت کند، انشاءالله امیدوارم که به برکت این ماه شریف رمضان، ماه پر خیر و برکت رمضان توکلمان را به خدا بیشتر کنیم، به جای اینکه هر روز دچار وسوسه باشیم، دچار چه کنم باشیم در زندگی، با یک جا اتصال برقرار کنیم و آن یک جا خداست، مشکلات زندگی ما سامان پیدا می‌کند، اضطرابات روحی ما از بین می‌رود و در نتیجه به عنوان یک انسان مومن می‌توانیم به بهترین وجه زندگیمان را داشته باشیم و ادامه بدهیم.
والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.