.

عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ (ع) أَنَّهُ قَالَ: «يَنْبَغِي لِلْعَاقِلِ أَنْ يَحْتَرِسَ مِنْ سُكْرِ الْمَالِ وَ سُكْرِ الْقُدْرَةِ وَ سُكْرِ الْعِلْمِ وَ سُكْرِ الْمَدْحِ وَ سُكْرِ الشَّبَابِ فَإِنَّ لِكُلِّ ذَلِكَ رِيَاحاً خَبِيثَةً تَسْلُبُ الْعَقْلَ وَ تَسْتَخِفُّ الْوَقَارَ»^[1]؛ علی (ع) در این روایت به چند آسیب که متوجه انسان می‏شود اشاره می‏کنند و می‏فرمایند: سزاور است برای انسان عاقل اینکه از چند چیز بپرهیزد: 1- مستی مال، انسان اگر به مال و ثروتی رسید باید مواظب باشد مست مال و ثرورتش نشود 2- مستی قدرت، قدرت انسان را دچار فخر فروشی و بدمستی می‏کند لذا باید از خداوند متعال بخواهیم یا به ما قدرت ندهد یا اگر قدرتی به ما داد ما را مست و متکبر نکند 3- مستی علم 4- مستی مدح و ثنا، بعضی از مدح و توصیف دیگران نسبت به خودشان خوششان می‏آید و مست مدح و ستایش می‏شوند، 5- مستی جوانی، حضرت (ع) در ادامه می‏فرماید: برای هر کدام از این موارد بوهای ناپسند و زشتی است که عقل را زایل و شخصیت و وقار انسان را از بین می‏برد و او را خوار می‏کند.