حضرت آیت‌الله سید هاشم حسینی بوشهری «دامت برکاته» با اشاره به ضایعه درگذشت آیت‌الله مهدوی کنی، اظهار کردند: آیت‌الله مهدوی کنی از شخصیت‌های بسیار بزرگ، چهره‌های مبارز، چهره‌های شاخص روحانیت و یکی از علمای بزرگ تهران بود.
مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور با اشاره به اصالت خانوادگی آیت‌الله مهدوی کنی، تصریح کردند: اصالت خانوادگی ایشان نشان‌دهنده تراز شخصیتی ایشان در زمینه اخلاقی و مذهبی است، انسانی مسئولیت‌پذیر بود که در زمینه انقلاب مسئولیت‌ها را با آغوش باز می‌پذیرفتند.
ایشان ادامه دادند: آیت‌الله مهدوی کنی همراه امام راحل بود و در زمان انقلاب از مبارزات دوری نکردند، زندان رفتند، شکنجه شدند و مورد آزار و اذیت قرار گرفتند اما در برابر طاغوت آن روز سکوت نکردند و فریادگر بودند.
آیت‌الله حسینی بوشهری با اشاره به تلاش‌های آیت‌الله مهدوی کنی در دوران پس از انقلاب عنوان کردند: با تشکیل کمیته‌ها بعد از شکل‌گیری انقلاب اسلامی، کاندیدای پذیرش مسئولیت کمیته‌ها متوجه آیت‌الله مهدوی شد، البته شرایط به‌گونه‌ای بود که گاهی به‌عنوان وزیر کشور و نخست‌وزیر مسئولیت اداره کشور را به عهده بگیرند، این عالم بزرگ در هر جایگاهی به‌عنوان یک روحانی محترم و ارزشمند این مسئولیت‌ها را انجام می‌دادند.
استاد سطوح عالی حوزه علمیه قم با اشاره به تلاش آیت‌الله مهدوی کنی و همراهانشان برای پایه‌گذاری دانشگاه امام صادق(ع)، بیان داشتند: این عالم بزرگ بعد از تاسیس این دانشگاه مسئولیت این مرکز را بر عهده داشتند چراکه فارغ‌التحصیلان این مرکز مسئولیت‌های مهمی را در داخل و کشور عهده‌دار هستند.
ایشان تاکید کردند: آیت‌الله مهدوی کنی دبیر جامعه روحانیت مبارز بودند و آنجا را به‌خوبی اداره کردند و در سال‌های آخر نیز ریاست مجلس خبرگان را بر عهده داشتند و با سعه‌صدر این مجلس را اداره کرد، به‌گونه‌ای که باید گفت وجود آیت‌الله مهدوی وزنه‌ای برای مجلس خبرگان بود.
آیت‌الله حسینی بوشهری با اشاره به محبوبیت آیت‌الله مهدوی‌کنی، عنوان کردند: این عالم وارسته چهره‌ای محبوب نزد امام خمینی(ره)، رهبر معظم انقلاب و مراجع تقلید بود و نزد همه جناح‌ها و گروه‌های سیاسی به‌عنوان یک انسان حق‌بین، درست اندیش و درست‌کار مطرح می‌شد که اگر سخنی مطرح می‌کرد به سبب عظمت این عالم بزرگ پذیرفته می‌شد.
مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور بیان کردند: اگر جناح یا مجموعه‌ای، سخنان آیت‌الله مهدوی کنی را از نظر فکری قبول نمی‌کرد در برابر عظمت ایشان سکوت می‌کرد که نشان‌دهنده پایگاه اجتماعی این عالم فرزانه بود.