اخبار

حضرت آیت الله حسینی بوشهری«دامت برکاته» استاد سطوح عالی حوزه علمیه قم در ابتدای درس اخلاق  و تفسیر خود با بیان نکات اخلاقی فرمودند:قال رسول الله (ص): «يَأْتِي زَمَانٌ يَذُوبُ فِيهِ قَلْبُ الْمُؤْمِنِ كَمَا يَذُوبُ الْمِلْحُ فِي الْمَاءِ»، قِيلَ: بِمَ ذَلِكَ؟ قَالَ: «مِمَّا يَرَى مِنَ الْمُنْكَرِ لَا يَسْتَطِيعُ تَغْيِيرَه‏»[1].

رسول گرامی اسلام در روایت مذکور، فرموده است که زمانی بر مردم فرا می ‏رسد که قلب مؤمن ذوب می‏ شود، همانند نمک که در آب حل می‏ شود، عرض شد که دلیل آن چیست؟ آن حضرت (ص) فرمود که چون منکراتی را می‏ بیند که توانایی بر تغییر آنان ندارد.

یکی از مصادیق روایت مذکور، وضعیت کنونی جامعه است که انسان صحنه ‏های أسف‏باری را مشاهده می‏کند و غصه می‏خورد و اگر بی ‏تفاوت نباشد و تذکر بدهد، نه تنها مؤثر واقع نمی‏ شود، بلکه توهین می‏ شنود و بعضاً مورد حمله قرار می‏گید لذا از مسؤولین انتظار می‏ رود که از دستگاه‏ های تحت نظر خود شروع کنند و تذکرات لازم را بدهند و فرهنگ سازی کنند تا شئونات اسلامی را رعایت کنند تا در پی آن، کم‏کم وضعیت جامعه نیز اصلاح گردد و از کسانی که نسبت به وضعیت فرهنگی جامعه بی‏ تفاوت نیستند و امر به معروف و نهی از منکر می‏ کنند نیز حمایت کنند.

قال رسول الله (ص) فی کلام آخر: «مَن رأی منکم منکراً فلیُغَیِّرهُ بِیَدِه فإن لم یستطِع فبلسانه فإن لم یستطِع فَبقلبِه ان ذلک اضعف الإیمان»[2].

رسول اکرم (ص)، فرموده است که هر کسی که منکری را دید باید آن را تغییر بدهد و اگر قدرت بر تغییر آن ندارد، پس با زبانش [متذکر شود] و اگر با زبان نیز نمی‏تواند، با قلبش [از آن منکر منزجر باشد] که این ضعیف‏ترین مرتبه ایمان است.

بنابراین، انسان باید نسبت به دو فریضه امر به معروف و نهی از منکر بی ‏تفاوت نباشد و کمترین کاری که باید انجام بدهد، این است که حداقل قلباً از منکر انجام شده ناراحت باشد. امیرالمؤمنین امام علی (ع) فرموده است: « أَمَرَنَا رَسُولُ اللَّهِ (ص): أَنْ نَلْقَى أَهْلَ الْمَعَاصِي بِوُجُوهٍ مُكْفَهِرَّة»[3]؛ رسول اکرم (ص) به ما امر کرد که اهل معصیت را با چهره‏‏ های عبوس ملاقات کنیم [، یعنی ناراحتی در چهره‏ ما ظاهر باشد]. بنابراین، انسان حق ندارد که نسبت به منکری که دیگران مرتکب می‏شوند بی‏تفاوت باشد و بگوید چون بقیه بی‏تفاوتند، پس من نیز از باب هم‏رنگی با بقیه جامعه بی ‏تفاوت باشم.

بله! ممکن است که برای تغییر یک فرهنگ، یک نفر نتواند کاری از پیش برَد و صدای او به جایی نرسد و لذا می‏ طلبد که امّت به پا خیزد، لکن انسان مأمور به وظیفه است، یعنی باید وظیفه‏ اش را انجام بدهد، هرچند که به ظاهر صدای او به جایی نرسد و چیزی را تغییر ندهد.

خداوند متعال فرموده است: «وَ لْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»[4]؛ بايد از ميان شما، جمعى دعوت به نيكى و امر به معروف و نهى از منكر كنند و آنها، همان رستگارانند.

نوشتن دیدگاه