روایت اول: قال مولینا الإمام الباقر (ع): «إِنَ أَشَدَّ النَّاسِ حَسْرَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَبْدٌ وَصَفَ عَدْلًا ثُمَّ خَالَفَهُ إِلَى غَيْرِهِ»[1].
امام باقر (ع) در روایت مذکور، فرموده است که پر حسرتترین مردم در روز قیامت، بندهاى است که عدلى [، یعنی عمل عادلانه] را وصف کند و خودش خلاف آن را عمل کند.
انسان باید سعی کند خود به آنچه میگوید، عمل کند. خداوند متعال در قرآن فرموده است: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لاَ تَفْعَلُونَ* كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا مَا لاَ تَفْعَلُونَ»[2]؛ اى كسانى كه ايمان آوردهايد! چرا سخنى مىگوييد كه عمل نمىكنيد؟! نزد خدا بسيار موجب خشم است كه سخنى بگوييد كه عمل نمىكنيد!
همچنین، شخصی که از فرصتهایی که برای کسب علم برای او فراهم شده است، استفاده نکند یا اگر علمی را فرا گیرد، خودش از آن نفع نبرد، در حالی که دیگران از علم او منتفع شده باشند، فردای قیامت افسوس و حسرت خواهد خورد. در روایت آمده است: «أشدّ النّاس حسرة يوم القيامة رجل أمكنه طلب العلم في الدّنيا فلم يطلبه و رجل علّم علما فانتفع به من سمعه منه دونه»[3].
روایت دوم: قال مولینا الإمام العسکری (ع): «مَا أَقْبَحَ بِالْمُؤْمِنِ أَنْ تَكُونَ لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ»[4].
امام حسن عسکری (ع) در روایت مذکور، فرموده است که چه زشت است برای مؤمن که در او خواستهاى باشد كه او را به خوارى كشاند.
انسان باید عزت نفس خود را حفظ کند و نباید به خاطر بعضی خواهشها و خواستهها، خود را ذلیل و خوار کند.