.

قال مولینا الإمام الصادق (ع): «إِيَّاكُمْ أَنْ‏ تَمُدُّوا أَطْرَافَكُمْ‏ إِلَى مَا فِي أَيْدِي أَبْنَاءِ الدُّنْيَا فَمَنْ مَدَّ طَرْفَهُ إِلَى ذَلِكَ طَالَ حُزْنُهُ وَ لَمْ يُشْفَ غَيْظُهُ وَ اسْتَصْغَرَ نِعْمَةَ اللَّهِ عِنْدَهُ فَيَقِلُّ شُكْرُهُ لِلَّه»‏^[1].

امام صادق (ع) در روایت مذکور، فرموده است که از نگاه طولانی به آنچه در دست‏های فرزندان دنیا است، بپرهیزید، پس اگر کسی نگاه طولانی خود را به آنچه در دست فرزندان دنیا است، بیندازد، غم و اندوهش به درازا می‏کشد، خشم او نیز فرو نمی‏نشیند، نعمات الهی که خداوند به او عنایت کرده است را کوچک می‏شمرد و شکر او نسبت به نعمات الهی کم می‏شود.

نگاه به مال و ثروت دیگران باعث می‏شود که انسان همیشه غمگین باشد و گاهی به خاطر اینکه از نظر مادی از دیگران پایین‏تر است، خشم و غضب می‏کند و نعماتی که خداوند به او عنایت کرده است را کوچک می‏شمرد. نعمت سلامتی، نعمت زن و فرزند، نعمت امنیت و سایر نعمت‏های بی‏شماری که خداوند به او داده است که قابل شمارش نیست را نمی‏بیند و آنها را کوچک می‏شمرد؛ «وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لاَ تُحْصُوهَا إِنَّ اللَّهَ لَغَفُورٌ رَحِيمٌ»[2]. بنابراین، انسان باید سعی کند که این اخلاق رذیله را که به مال و ثروت دیگران نظر کند و از نعماتی که خداوند به او عنایت کرده است، غافل شود و شکر آن نعمات را به جای نیاورد، کنار بگذارد و سعی کند که همیشه در برابر نعمات بی‏شماری که خداوند به او عنایت کرده است، شاکر باشد.

لقمان حکیم به فرزندش فرموده است که ای فرزندم! در امور دنیایی به پایین‏تر از خودت نگاه کن، اما در امور اخروی به بالاتر از خودت نگاه کن.

انسان اگر در امور دنیایی به پایین‏تر از خودش نگاه کند، راضی و شاکر است و هیچ‏گاه غصه و ناراحتی سراغ او نخواهد آمد و نیز اگر در امور معنوی و اخروی به بالاتر از خود نگاه کند، به خود غرّه نخواهد شد و تلاش خواهد کرد تا پله‏های ترقی را طی کند و به کمال برسد.

نقل شده است که سعدی کفش نداشت، شخصی را جلو مسجد دید که از زانو به پایین، پا ندارد، دست‏های خود را به آسمان بلند کرد و خدا را شکر کرد و عرض کرد، خدایا ممنونم که من پا دارم و فقط کفش ندارم.