.

 

روایت اول: قال رسول الله (ص): «يَخْرُجُ الْمَهْدِيُّ وَ عَلَى رَأْسِهِ غَمَامَةٌ فِيهَا مُنَادٍ يُنَادِي هَذَا الْمَهْدِيُّ خَلِيفَةُ اللَّهِ فَاتَّبِعُوهُ»^[1].

 

رسول گرامی اسلام (ص) فرموده است که حضرت مهدی (عج) ظهور می‏کند در حالی که بالای سر آن حضرت ابری است که منادی در آن ابر ندا می‏دهد که این مهدی خلیفه خداست، پس از او تبعیت کنید.

 

روایت دوم: قال مولینا و مقتدینا الإمام الصادق (ع): «لَا يَتْرُكُ بِدْعَةً إِلَّا أَزَالَهَا وَ لَا سُنَّةً إِلَّا أَقَامَهَا»[2].

 

امام صادق (ع) فرموده است که هيچ بدعتي نيست، مگر آنكه حضرت مهدي عج الله تعالی فرجه الشریف آن را نابود مي كند و هيچ سنت فراموش شده اي نيست، مگر آنكه حضرت آن را به پا خواهد كرد.

 

حضرت مهدی (عج) زمانی ظهور خواهد کرد که بدعت‏ها در جامعه پراکنده شده، فضای جامعه غبارآلود شده و گمراهی‏ها در جامعه فراوان گردیده است و آن حضرت (عج)، با آمدنش بدعت‏های ایجاد شده در جامعه را از بین خواهد برد و حدود تعطیل شده الهی را اجرا خواهد کرد. بنابراین، ما باید به آمدن آن حضرت (ع) امیدوار باشیم و منتظر واقعی آن حضرت (ع) باشیم، همان انتظاری که در روایات به عنوان أفضل الأعمال از آن یاد شده است. البته باید به این نکته توجه شود که بعد از ظهور امام زمان (عج) باید از ایشان تبعیت شود و با آن حضرت مقابله نشود.

 

عده‏ای خیلی دم از امام زمان (عج) می‏زنند و آن حضرت را صدا می‏زنند ولی هر چه زمان می‏گذرد و غیبت طولانی می‏شود، ارادتشان به امام زمان کم رنگ می‏شود و فقط عده‏ای باقی خواهند ماند که خداوند متعال اراده کرده است که دل‏های آنها ثابت بماند.

 

روایت سوم: «ألمَهديُّ سَمِحٌ بِالمالِ، شديدٌ على العمّال، رحيمٌ بالمساكين»[3]؛ حضرت مهدی (عج) بخشنده است و مال را به وفور می بخشد، بر مسئولان و کارگزاران بسیار سخت‌گیر و بر فقرا و ضُعفا رئوف و مهربان است.

 

امام زمان (عج) با سختگيرى و اعمال روشِ دور از نرمش و چشم پوشى، درباره كارگزاران حكومت و مجريان امور، روش‏هاى عادلانه خويش را در جامعه جامه عمل می‏پوشاند و نمونه كامل حکومت الهی را به همگان نشان می‏دهد و اصلى‏ترين مشكلى كه همه حكومت‏هاى بشرى در طول تاريخ گرفتار آن بودند را از ميان برمی‏دارد.

 

روایت چهارم: قال مولینا و مقتدینا الإمام المهدی (ع): «فَإِنَّا يُحِيطُ عِلْمُنَا بِأَنْبَائِكُمْ وَ لَا يَعْزُبُ عَنَّا شَيْ‏ءٌ مِنْ أَخْبَارِكُمْ وَ مَعْرِفَتُنَا بِالزَّلَلِ الَّذِي أَصَابَكُمْ»[4].

 

امام زمان عليه السلام در روایت مذکور، فرموده است که همانا علم ما بر اوضاع شما احاطه دارد و هيچ چيز از احوال شما بر ما پوشيده نيست و نسبت به لغزشهايى كه از شما سرمى زند شناخت داريم.

 

حضرت حجة‏بن الحسن (ع) در روایت مذکور این نکته را یادآور شده است که ما نسبت به اوضاع شما، نیّات شما و آنچه در دلتان می‏گذرد علم داریم و به لغزش‏ها و خطاهایی که از شما سر می‏زند آگاهیم لذا باید این نکته را توجه داشته باشیم که تحت نظریم و امام عصر (عج) اعمالی که از ما سر می‏زند را می‏بیند و ما طلبه‏ها به طور ویژه باید بر اعمال و رفتارمان مواظبت کنیم چرا که ما ادعای سربازی امام زمان (عج) را داریم و سرباز باید تابع امر فرمانده‏اش باشد و سرباز متخلّف، مورد تأیید امام زمانش نیست. بنابراین، باید هر چه رو به جلو می‏رویم بیشتر در مسیر خدا و امام زمان (عج) قرار بگیریم و این گونه نباشد که در جا بزنیم و فردایمان از دیروزمان بدتر باشد چرا که امام صادق (ع) فرموده است که کسی که دو روزش مساوی باشد مغبون است و ضرر کرده است: «مَنِ اسْتَوَى يَوْمَاهُ فَهُوَ مَغْبُونٌ وَ مَنْ كَانَ آخِرُ يَوْمَيْهِ خَيْرَهُمَا فَهُوَ مَغْبُوطٌ وَ مَنْ كَانَ آخِرُ يَوْمَيْهِ شَرَّهُمَا فَهُوَ مَلْعُونٌ وَ مَنْ لَمْ يَرَ الزِّيَادَةَ فِي نَفْسِهِ فَهُوَ إِلَى النُّقْصَانِ وَ مَنْ كَانَ إِلَى النُّقْصَانِ فَالْمَوْتُ خَيْرٌ لَهُ مِنَ الْحَيَاةِ»[5]؛ هر كس كه دو روزش برابر باشد مغبون گشته است و كسى كه پايان دو روزش بهترين لحظات آن دو روزش باشد همه آرزوى او را خواهند داشت و بر او رشك برند و شخصی كه آخر دو روزش بدترين اوقات آن دو روز باشد، از نيكى و رحمت خدا دور شده است و آن كس كه بهتر شدنى در خود نبيند پس او رو به كاهش نهاده و كسى كه رو به كاهش باشد، مرگ برايش از زندگانى بهتر است.

 

امام زمان (عج) فرموده است: «أَنَا خَاتَمُ الْأَوْصِيَاءِ وَ بِي يَدْفَعُ اللَّهُ الْبَلَاءَ عَنْ أَهْلِي وَ شِيعَتِي»[6]؛ من آخرین اوصیا هستم و خداوند متعال به واسطه من بلاء را از اهلم و شیعیانم دفع می‏کند.

 

تشرّف احمدبن اسحاق به محضر امام زمان (عج)، در زمان امام عسکری (ع)

 

حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْوَرَّاقُ، قَالَ: حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ بْنِ سَعْدٍ الْأَشْعَرِيِّ، قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِي مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ (ع) وَ أَنَا أُرِيدُ أَنْ أَسْأَلَهُ عَنِ الْخَلَفِ مِنْ بَعْدِهِ، فَقَالَ لِي مُبْتَدِئاً: «يَا أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمْ يُخَلِّ الْأَرْضَ مُنْذُ خَلَقَ آدَمَ (ع) وَ لَا يُخَلِّيهَا إِلَى أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ مِنْ حُجَّةٍ لِلَّهِ عَلَى خَلْقِهِ بِهِ يَدْفَعُ الْبَلَاءَ عَنْ أَهْلِ الْأَرْضِ وَ بِهِ يُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَ بِهِ يُخْرِجُ بَرَكَاتِ الْأَرْضِ» قَالَ: فَقُلْتُ لَهُ: يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ فَمَنِ الْإِمَامُ وَ الْخَلِيفَةُ بَعْدَكَ؟ فَنَهَضَ (ع) مُسْرِعاً فَدَخَلَ الْبَيْتَ ثُمَّ خَرَجَ وَ عَلَى عَاتِقِهِ غُلَامٌ كَأَنَّ وَجْهَهُ الْقَمَرُ لَيْلَةَ الْبَدْرِ مِنْ أَبْنَاءِ الثَّلَاثِ سِنِينَ؛ فَقَالَ: «يَا أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ لَوْ لَا كَرَامَتُكَ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ عَلَى حُجَجِهِ مَا عَرَضْتُ عَلَيْكَ ابْنِي هَذَا إِنَّهُ سَمِيُّ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ كَنِيُّهُ الَّذِي يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً، يَا أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ مَثَلُهُ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ مَثَلُ الْخَضِرِ (ع) وَ مَثَلُهُ مَثَلُ ذِي الْقَرْنَيْنِ وَ اللَّهِ لَيَغِيبَنَّ غَيْبَةً لَا يَنْجُو فِيهَا مِنَ الْهَلَكَةِ إِلَّا مَنْ ثَبَّتَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى الْقَوْلِ بِإِمَامَتِهِ وَ وَفَّقَهُ فِيهَا لِلدُّعَاءِ بِتَعْجِيلِ فَرَجِهِ»، فَقَالَ أَحْمَدُ بْنُ إِسْحَاقَ: فَقُلْتُ لَهُ: يَا مَوْلَايَ فَهَلْ مِنْ عَلَامَةٍ يَطْمَئِنُّ إِلَيْهَا قَلْبِي، فَنَطَقَ الْغُلَامُ (ع) بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ فَصِيحٍ؛ فَقَالَ: «أَنَا بَقِيَّةُ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ الْمُنْتَقِمُ مِنْ أَعْدَائِهِ فَلَا تَطْلُبْ أَثَراً بَعْدَ عَيْنٍ يَا أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ»، فَقَالَ أَحْمَدُ بْنُ إِسْحَاقَ: فَخَرَجْتُ مَسْرُوراً فَرِحاً فَلَمَّا كَانَ مِنَ الْغَدِ عُدْتُ إِلَيْهِ فَقُلْتُ لَه:ُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ لَقَدْ عَظُمَ سُرُورِي بِمَا مَنَنْتَ بِهِ عَلَيَّ فَمَا السُّنَّةُ الْجَارِيَةُ فِيهِ مِنَ الْخَضِرِ وَ ذِي الْقَرْنَيْنِ؟ فَقَالَ: «طُولُ الْغَيْبَةِ يَا أَحْمَد»،ُ قُلْتُ: يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ إِنَّ غَيْبَتَهُ لَتَطُولُ؟ قَالَ: «إِي وَ رَبِّي حَتَّى يَرْجِعَ عَنْ هَذَا الْأَمْرِ أَكْثَرُ الْقَائِلِينَ بِهِ وَ لَا يَبْقَى إِلَّا مَنْ أَخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَهْدَهُ لِوَلَايَتِنَا وَ كَتَبَ فِي قَلْبِهِ الْإِيمَانَ وَ أَيَّدَهُ بِرُوحٍ مِنْهُ يَا أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ هَذَا أَمْرٌ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ وَ سِرٌّ مِنْ سِرِّ اللَّهِ وَ غَيْبٌ مِنْ غَيْبِ اللَّهِ فَخُذْ ما آتَيْتُكَ وَ اكْتُمْهُ وَ كُنْ مِنَ الشَّاكِرِينَ تَكُنْ مَعَنَا غَداً فِي عِلِّيِّينَ»[7].

 

احمدبن اسحاق  گفته است که بر امام عسکری (ع) وارد شدم و می‌خواستم در مورد جانشین بعد از خودش، از او سوال کنم پس، آن حضرت (ع) ابتدائا و پیش از آنکه من سوال کنم، فرمود که ای احمد بن اسحاق همانا خداوند تبارک و تعالی، از زمانی که آدم (ع) را خلق کرد تا برپایی قیامت، زمین را از حجت از طرف خدا بر خلقش که به واسطه او بلا را از اهل زمین دفع می‏کند و به واسطه او باران را فرو می‏فرستد و به واسطه او برکات زمین را بیرون می‏آورد، خالی نمی‏گذارد. احمدبن اسحاق گفته است که عرض کردم که ای پسر رسول خدا (ص) امام و جانشین بعد از تو کیست؟ پس آن حضرت (ع) به سرعت برخاست و وارد اتاق شد و سپس بیرون آمد؛ در حالی که کودکی حدوداً سه ساله بر شانه‏اش بود که گویی چهره‏اش ماه شب چهارده است پس، فرمود که ای احمدبن اسحاق اگر کرامت تو بر خدا و بر حجت‏های خدا نبود این پسرم را بر تو عرضه نمی‏کردم، همانا او هم‏نام رسول خدا (ص) و هم‏کنیه اوست، کسی  است که زمین را از قسط و عدل پر می‏کند، آن‏گونه که از جور و ظلم پر شده است. ای احمدبن اسحاق، مثل او در این امت مثل خضر و ذی‏القرنین است. به خدا سوگند که همانا غیبتی خواهد کرد که در آن، از هلاکت نجات نمی‏یابد مگر کسی که خدا او را بر قول به امامتش ثابت گرداند و او را در آن [غیبت] بر دعا برای تعجیل فرجش موفق دارد. پس، احمدبن اسحاق گفت که به آن حضرت (ع) عرض کردم که ای مولای من آیا علامتی هست که قلبم به آن آرامش یابد؟ پس، آن پسر با زبان عربی فصیح به سخن در آمد و گفت که من باقیمانده خدا در زمین و انتقام‏گیرنده از دشمنانش هستم. پس، ای فرزند اسحاق بعد از دیدن با چشم، به دنبال اثر و علامت نباش. احمدبن اسحاق گفته است که در حالی که شادمان و خوشحال بودم خارج شدم پس، چون فردا شد نزد آن حضرت (ع) بازگشتم و عرض کردم که ای فرزند رسول خدا (ص) از منتی که بر من نهادی بسیار شادمان و خوشحال شدم، پس آن سنّتی که از خضر و ذی‏القرنین در او جاری است، چیست؟ آن حضرت (ع) فرمود که ای احمد، طولانی بودن غیبت است، گفتم که ای پسر رسول خدا (ص) به راستی که غیبت او طولانی خواهد شد؟ آن حضرت (ع) فرمود که به خدا سوگند، آری [طولانی خواهد شد] تا اینکه اکثر قائلین به امامت او از آن برمی‏گردند و کسی باقی نمی‏ماند مگر کسی که خدا عهد او را بر ولایت ما گرفته باشد و در قلبش ایمان را ثبت کرده باشد و او را با روحی از جانب خودش تأیید کرده باشد. ای احمدبن اسحاق! این امری است از امرهای خدا و رازی از رازهای خدا و غیبی از غیب‏های خداست پس، آنچه به تو دادم بگیر و آن را پنهان کن و از شکرگزاران باش [که در این صورت] فردا در علیّین با ما خواهی بود.